Όταν ακούω για την Κεφαλλονιά αμέσως στρέφω το αυτί μου προς την κατεύθυνση της συζήτησης ... Γράφει ο Μύρων μάγιος Παβένος 

Περί ηρωισμού

Όταν ακούω για την Κεφαλλονιά αμέσως στρέφω το αυτί μου προς την κατεύθυνση της συζήτησης για αυτό το νησί, σαν τον Τηλέμαχο που διψούσε να μάθει κάτι για τον θαλασσοδαρμένο πατέρα του. 

Έτσι γνώρισα μία γυναίκα, από συζήτηση. Ήταν από την Κεφαλλονιά καταλήξαμε πως η θεία της μου έκανε μάθημα υπολογιστών στη σχολή όπου φοιτούσα. 

Η μόνη της οικογένειας στην Αθήνα είναι ο αδερφός της, που δυστυχώς έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Χρήζει εικοσιτετράωρης ιατρικής παρακολούθησης. Οι γιατροί κάνουν αυτό που είναι δυνατόν, και υπάρχουν γιατροί, που έχουν αποφασίσει να κάνουν λειτούργημα από ότι επάγγελμα.

"Δεν θα τον αφήσω να πεθάνει, δεν υπάρχει αυτονόητο ακόμα και αυτό πρέπει να το διεκδικείς"μου είπε.

Αυτός είναι ένας άγνωστος ήρωας κρατά την οικογένεια της ζωντανή χωρίς να κάνει τα διαδικαστικά που απαιτεί το πρωτόκολλο των νοσοκομείων. Έπειτα μου είπε, "εσύ, πως από δω;" Της είπα απλά πως είμαι ένας γραφιάς.

- Μπορείς να γράψεις κάτι για όλα αυτά;

- Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως, αυτός ο όμορφος κόσμος υπάρχει από δύο πράγματα, πρώτον από τύχη, και δεύτερον γιατί τίποτα καλό δεν μπορεί να καταστραφεί.

συμφώνησε με το βλέμμα.

Γύρισα σπίτι, είχα καιρό να ακούσω ένα τραγούδι του Χατζιδάκι.

"Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί."

« Άι στρατιωτικαί δυνάμεις εγκατάλειψης προσβάλλουν κατά εξακολούθηση τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως των νοσοκομείων. Άι φιλότιμες δυνάμεις, αμύνονται του πάτριου εδάφους». 

Για την Κατερίνα.

+